دنیایی که باید خود بسازم

سرما، برف، بهمن، جاده، کوه، تنهایی، سکوت، تاریکی، شب، زمستان، شاید اندکی نور، اما نه، به نور هم نیاز نیست.جاده های برفی، راهی ست که می خواهم بروم. پر از تنهایی ام. پر از تردید و تشکیک. پر از میل رهایی برای انتظار.نوشتن تنها راه من است. قدم هایم فقط به کلمات میسرند. حرف هایم فقط تصویرهایی از اشارات حروف اند. نوشتن گریز و مأمن است شاید و شاید گریز و مأمن، نوشتن باشد.رهیدن از خیال پوچ، و رها بودن در واقعیت، هر آنچه می خواندم از آنچه دوست می دارم پاسخش می دهم. این من، کمی تنهاتر از من است. دنیایی که باید خود بسازم...

پر از آفتاب ام. روشنایی، خُرد است. حرارت، خُرد است. مرا منظومه و کهکشانی باید. دنیایی که باید خود بسازم...

نمی دانم کِی خواهم مُرد. نمی دانم چطور خواهم مُرد. نمی دانم کجا خواهم مُرد. با خودم فکر می کنم لحظه ای که مرگ برسد نمی دانم چگونه مواجه خواهم شد.

دنیایی که باید خود بسازم...

هوا طوری سرد است که حرف آدم یخ می زند. دنیایی که باید خود بسازم...